- Boek, we
moeten praten.
- Alweer? Ik
ben nou toch af?
- Misschien
had ik je toch dikker moeten maken.
- Begin nou
niet weer met…
- Jawel,
stil nou, ik twijfel gewoon aan het literaire gehalte.
- Hangt dat
af van de dikte?
- Nou ja,
niet helemaal, maar ik had ook aan het einde de ontwikkeling van het personage
meer diepgang kunnen geven. Dat ze er iets van geleerd zou hebben,
bijvoorbeeld. Dat heeft ze ook wel maar ik had daar meer woorden aan moeten
besteden, misschien.
- Je
twijfelt dus aan de intelligentie van de lezer. Je zegt tijdens je cursussen
zelf dat je niet alles uit moet leggen aan de lezer.
- Ja maar,
vind je niet dat ik er een hoofdstuk bij had moeten schrijven om het geheel wat
meer body te geven?
-Vind je een
kort gedicht van bijvoorbeeld Herman Gorter weinig inhoud hebben omdat het
weinig woorden telt?
-Nee, da’s
waar, maar jij ligt daar zo iel naast Geert Mak en A.F.Th. van der Heijden.
-Ik lig
prima. Ik ben trots op al mijn woorden. Meer is niet per definitie beter.
-En dan nog
iets.
-Ja?
-Vind jij dat
ik te expliciet ben geweest in bepaalde scènes? Je weet wel, die scène dat hij
haar laat bukken bij de bank…
-Gaan we nou
opeens preuts doen? Hoe kan je over de liefde schrijven zonder lichamelijke
intimiteiten te beschrijven? Ik ben toch een realistisch boek; ik ga toch over
echte mensen en echte verhoudingen?
-Ik hoop dat
mijn schoonmoeder het ook zo interpreteert
-Literatuur
en kunst in het algemeen mogen niet behaagziek zijn. Je wilt toch iets vertellen,
nieuwe beelden creëren, verontrusten, twijfel zaaien of ontroeren.
-Ja maar…
-Irma, nou
moet je echt ophouden. Ik ben trots op mezelf, ik sta te glimmen in de winkel
en ik weet dat ik mensen raak, dat ze mij geboeid lezen.
-Maar er
staan zelfs foutjes in; een komma verkeerd en erger nog…
- Je huldigt zelf het motto ‘wie geen fouten
maakt, maakt meestal niets’. Weet je wat; schrijf het lekker van je af en val
mij hier verder niet mee lastig.
-Boek?
-Ja?
-Dank je
wel.
