Enfin, wij lopen daar die smalle straat in, krijgen een felgroen polsbandje om en laten ons leiden door een vleugje jazzmuziek. Boeken en jazz, dat schijnt een goed huwelijk te zijn.
Voor de Brakke Grond (wij hebben in Vught 'de Speeldoos') zit het grote grijze volk, met 40+dames ruim in de meerderheid. Binnen openen Esther Gerritsen en A.L. Snijders het VPRO Boekenfestival met een praatje, een verhaal en een gedicht. We kunnen beginnen!
Ik wil alles en overal en altijd en iedereen 'doen'. Dat wordt lastig want een strak programma met overlappende onderdelen op verschillende locaties dwingt mij tot kiezen. We trekken eerst nog uit een jukebox een 80-woorden verhaal. Even hoop ik dat ik mijn eigen inzending uit de la zal vissen, maar helaas, het is een ander kort verhaal. Verderop lezen we een waslijn vol mooie zinnen en gluren in de piepkleine studio's waar geselecteerde bezoekers een verhaal mogen voorlezen. Nu even flink de pas erin zetten want we moeten naar de Engelenbak waar de prijsuitreiking zal zijn van de '80-woorden wedstrijd'. Wij vinden dat Linda zou moeten winnen, maar wij hebben niets te vertellen. Aan het eind van het feestje wenst de presentatrice ons 'Succes met je schrijfleven en met je gewone leven'. Daar kan ik nog dagenlang mee bezig zijn. Ik kauw de zin langzaam en proef de schijnbare tegenstelling en slik hem beetje bij beetje door. Dat krijg je van al dat literaire voer.
Zeer Korte Verhalen schrijven valt niet mee maar gelukkig krijgen we een workshop van A.L.Snijders; het opperhoofd van dit genre in hoogst eigen(aardig) persoon. Vanonder zijn royaal bemeten wenkbrauwen kijkt hij ons geamuseerd aan. Hij heeft geen idee wat hij met ons zal gaan doen want 'ik ben een intuïtieve flierefluiter' zegt hij. 'Wat precies een workshop is weet ik niet, maar gisteravond kreeg ik het advies van een vriend om een representatief verhaal voor te lezen.' En aldus geschiedt. Hij vertelt over de roodgekraagde vogel en een fotograaf die midden in de nacht tot zijn knieën in de bosvijver staat om één te worden met de natuur. 'Bent u niet bang, daar zo alleen?', vroeg hij de fotograaf. 'Nee, ik hoef niet bang te zijn want ik ben daar alleen', zei de natuurvriend. Of dit literatuur is weten we niet, maar literatuur vertelt je eigenlijk hetzelfde als je om je heen ziet, maar met een ander uitgangspunt. Hij legt ons uit dat er geen regels zijn voor het ZKV, dat het gaat om hoe de woorden zich tot elkaar verhouden, hoe ze zich als kralen aaneenrijgen. Na een uurtje gewillig luisteren hebben wij de fijne kneepjes van het vak (schrappen, schrappen en dan nog eens schrappen òf heel langzaam schrijven) nog niet onder de knie, maar zijn we wel onder de indruk van mans ontwapenende vriendelijkheid.
De dag vindt zijn hoogtepunt in een diepte-interview met Arjan Peters (die van de Volkskrant recensies).
-Mag ik u wat vragen? Bent u Arjan Peters?
-Ja dat ben ik. (hij steekt zijn hand uit)
Ik schud zijn hand en schaapachtig lachend kijken we elkaar aan.
Ik ben erg blij met deze enerverende ontmoeting. Ik vrees dat dit heel veel over mij zegt...
Wanneer ik ook nog Herman Koch, Maartje Wortel, Arnon Grunberg en Eshter Gerritsen herken, en Kees van Kooten en Wim de Bie zelfs op de foto heb staan, zit ik zo boordevol indrukken dat ik weer genoeg dagen in Boxtel kan doorbrengen zonder mijzelf te beklagen over de verdorde culturele zandvlakte van Brabant.
En nu zelf aan de slag zodat ik volgend jaar ook door iemand gespot zal worden! Iemand uit Lochem of zo.
