Ja, je kunt wel zeggen dat het lang geleden begon. Eerst waren er mijn gedichtjes, deels gejat, maar altijd met een hevigheid en een theatraliteit waar ik me nu voor schaam. Rond 5 december werd de toon gelukkig wat luchtiger, maar de overige winterdagen waren toch voornamelijk aanleiding tot sombere, om niet te zeggen depressieve, bespiegelingen. Er was altijd wel een onbeantwoorde liefde of een peilloze eenzaamheid aan de orde. Ook mijn eerste verhalen, rond mijn veertiende, getuigen van een schrijnend puberaal verlangen naar Het Echte Leven. Volgens mij zou dat leven een afspiegeling moeten zijn van de wereld van Sartre en Beauvoir; een intellectuele, artistieke Parijse subwereld, waarin veel Gauloises werd gerookt en tot diep in de nacht over het leven werd gefilosofeerd. Ach, wat was ik een benadeeld kind om in het duffe dorp Baarn op te moeten groeien. Ik schijn zelfs als lagere school kind al uitgeroepen te hebben 'ik heb een rotleven!'.
Wat ben ik dan eigenlijk nog goed terecht gekomen; geen goot, geen drank en drugs, geen eenzame dolende ziel maar eigenlijk stiekem heel erg gelukkig in een ander dorp.
En wat nog fijner is: ik kan eindelijk enigszins meewarig en met mededogen terugkijken op mijn eerste producten. Glimlachend bekijk ik mijn gedichtjes, schetsen, verhalen, een aantal hoofdstukken van een boek, lijstjes van mooie woorden, overgetypte poëzie, boekrecensies, opstellen en mijn eigen schoolkrant-uitgeverij. Het zat er altijd al in. Net zo goed als dat de melancholie ook nooit helemaal verdwenen is.
Een gedichtje van toen, van toen ik 15 was:
Hoi Irma,
BeantwoordenVerwijderenTwee teksten die bij de NABIJ knip- en plak avond zijn blijven resoneren en waar ik bij het lezen van dit stukje moet denken:
"De volwassenheid is de kindertijd zonder wanhoop"
"De kunst is om te leren omgaan met dat wat je niet gewenst had"
Groetjes en blijf dichten ...
Jan