maandag 7 juli 2014

dingen die niet lukken


In mijn kringen, en ik noem geen namen, zijn mensen, vrouwen bedoel ik, die menen dat alles wat er wel of juist niet gebeurt een bedoeling heeft. Zo is de afwijzing na mijn sollicitatiegesprek een teken dat dit nog niet het juiste moment is om deze baan te ambiĆ«ren. De pijn aan mijn been is er omdat ik pas op de plaats moet maken of juist een stapje extra moet doen, dat is me eerlijk gezegd nu net weer ontgaan.  En dat bij mij altijd de basilicum plantjes vlekken krijgen, komt misschien wel doordat ik me onbewust verzet tegen de Italiaanse invloeden in mijn huishouden. Zelfs van de trap af vallen is een lesje in nederigheid, volgens deze vrouwen.
Zonder enige twijfel leg ik deze dwalingen naast mij neer. Ik geloof in toeval, mazzel en pech. Mijn leven is een aaneenrijging van losse flodders die ik met enige verbazing verwelkom. Ik ben een dobberende waterlelie, maar wel eentje die zelf verantwoordelijk is voor alle elementen die  mijn dagen bepalen. Over de regen heb ik niets te zeggen, maar wel over de mate waarin ik de regen mijn leven laat bepalen. Je kunt altijd kiezen, zelfs als waterlelie hoef ik niet elke kikker te dulden die zich op mijn blad wil koesteren in de zon.  
Maar er zijn enkele dingen, hardnekkige dingen, die heel vaak niet lukken en nu heeft  onlangs de gedachte bij mij post gevat dat dit iets zegt, iets meer betekent dan alleen maar een onhandig, vaak voorkomend euvel. Zo wil de mastworp steevast niet in een keer goed om een paal vallen. ‘En  nu eerst die lus een slag de andere kant op’, zeg ik in gedachten wanneer de zeilboot aan de kant ligt en alleen nog maar even met een lijntje vast hoeft te worden gelegd. Maar verdomde, toch weer dat geklungel terwijl ik zo mijn best doe.
Nog iets; dat lichtknopje in de keuken…waarom druk ik iedere keer eerst op het verkeerde knopje voordat ik er achter kom dat ik juist die ernaast moet gebruiken! En dat na zoveel keer! En er zijn meer van die dingen die consequent niet in een keer lukken; het losse persgedeelte van de knoflookpers weer terugduwen in het rechthoekje zodat het klem komt te zitten in het omhulsel. Irritant.
Maar niets irriteert me meer dan enkele specifieke fouten die ik type, want het zijn niet zomaar vergissingen. Het gaat om drie woorden. Drie woorden die ik heel vaak gebruik; werled, grope en schrifj. Wat zegt het wanneer een schrijfdocent die regelmatig aan groepen lesgeeft, en graag de hele werled wil zien, vrijwel dagelijks dezelfde vergissing maakt? Dit kan geen toeval of pech zijn, vrees ik.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten